هنگام آفرینش آدم خدا به او گفت:نازنینم آدم...

باتو رازی دارم اندکی پیشترآی...

آدم آرام ونجیب آمد پیش....

زیر چشمی به خدامی نگریست...

محو لبخند غم الود خدا در دلش انگار گریست...

نازنینم ادم(قطره ای اشک زچشمان خداوند چکید)

یاد من باش که بس تنهایم...

بغض ادم ترکید گونه هایش لرزید...

به خدا گفت:من به اندازه ی عرش نه...

من به اندازه ی گلهای بهشت...نه

من به اندازه ی تنهائیت ای هستی من دوستت دارم...

آدم کوله اش رابرداشت...

خسته وسخت قدم برمی داشت....

راهی ظلمت پرشور زمین...

طفلکی بنده ی غمگین ادم...

در میان لحظه جانکاه هبوط

زیر لبهای خدا باز شنید: نازنینم آدم:نه به اندازه ی عرش ...

نه به اندازه ی گلهای بهشت...

که به اندازه ی یک دانه گندم توفقط یادم باش...

نازنینم ادم نبری از یادم.........................

اینقدر خودتونگیر فردا ازمنم پست تر می شوی..

اینجا زمین است...

زمین گرد است..

فردا به خودم خواهی رسید...

حال وروزت دیدنیست...

چشمانم راهمیشه به روی کارهایت می بستم...

آخر بازیست...

سک سک...

پیدایت کردم...آنجا

توبغل......اون

پادشاه در یک شب زمستان در کاخ به یکی از نگهبانان خود گفت:

سردت نیست؟...نگهبان گفت :عادت دارم

شاه به او گفت..من میگویم برایت لباس گرم بیاورند

..شاه فراموش کرد..صبح جنازه نگهبان راپیدا کردند

که روی دیوار قصر نوشته بود.....

به سرما عادت داشتم..وعده لباس گرمت مرا از پا

درآورد....

من بـــهـــــــــــــــانه می گیرم و
تــــــــــــــو
دهانـــــم را
با یک “بـــــــــــــوســــــــه” ببند…

دلم بوسه ای میخواهد…
که از فشارش، چشمانم سیاهی رود!
چقدر این سرگیجه ای که از مستی عشق برمی خیزد را دوست دارم !

گاهی سکوت دوست معجزه می کند و تو...

..می آموزی که بودن همیشه در فریاد نیست. ....